Docierając do Mostu Bosych (Ponte degli Scalzi) przerzuconego przez Canal Grande, postanowiłam trochę odpocząć siadając na kamiennych schodkach przy jednym z budynków. Miałam idealny widok na wodę, przechadzające się gołębie, latające mewy i turystów przechodzących na drugą stronę kanału. Most Bosych ma piękny, łukowaty kształt i wykonany jest z kamienia. Ma on za zadanie ułatwiać dostęp do stacji kolejowej Venezia Santa Lucia (Stazione di Venezia Santa Lucia). Widok z Mostu Bosych Most Bosych Po krótkim postoju, przeszłam przez most i skierowałam się do dzielnicy Cannaregio. Muszę przyznać, że została ona jedną z moich ulubionych części Wenecji, ponieważ zobaczyłam jej dwa oblicza. Pierwsze, typowo turystyczne reprezentowane przez stoiska z pamiątkami, a także licznych naciągaczy i tłum turystów spacerujących wzdłuż Canal Grande. Drugie, typowo miejscowe to głównie małe, uroczo wyglądające z zewnątrz knajpki z lokalną ludnością popijającą kawę i czytającą gazetę oraz wąskie uliczki i muzyka płynąca z okien. Kościół św. Jeremiasza Minęłam Kościół św. Jeremiasza (Chiesa di San Geremia), który mieści się na placu o takiej samej nazwie (Campo San Geremia). Była tam grupka dzieci, wyglądająca na wycieczkę szkolną i …

Wielokrotnie słyszałam powiedzenie: „Być w Wenecji, to jakby zjeść całe pudełko czekoladek z likierem naraz.” (T. Capote). Są to niewątpliwie trafnie dobrane słowa, ponieważ mój pobyt w tym włoskim mieście uświadomił mi, że czułam się tam jednocześnie szczęśliwa, nieco odurzona, zafascynowana, ale mimo wszystko wciąż było mi czegoś mało. Wenecja wciąga. Wciąga wciąż głębiej i głębiej, aż nie wiesz co jest grane. Skupiasz się na swoich odczuciach. Nie tylko oczy na tym korzystają, bo wciąż chcą więcej i więcej, ale również nos i uszy. Specyficzny zapach (nie określiłabym go jako „śmierdzący„), który przypomniał mi dawne czasy spędzane nad jeziorem, a także szum i delikatne falowanie wody. To wszystko wpłynęło na to, że po prostu zakochałam się w tym miejscu! Kościół San Giorgio Maggiore na wyspie San Giorgio Kanały zamiast typowych asfaltówek, motorówki/łódki/gondole zamiast samochodów. Korki spotkać można na wodzie, a chodniki nadal pozostają do użytku ludzi (choć i one były czasem zakorkowane). Wenecja zadziwia. Architektura jest piękna, mostki są urocze i co drugi z nich jest ładniejszy. Okna i drzwi mogliście obejrzeć w poprzednim poście <klik>, …

Wenecja pod koniec listopada? Czemu nie! Przyznam szczerze, że miałam nadzieję zobaczyć tak zwaną „wysoką wodę” (acqua alta <klik_zdjęcia> ) i przejść przez podtopiony Plac św. Marka po specjalnej drewnianej kładce. Pogoda okazała się jednak bardzo łaskawa i podczas mojej wizyty w tym włoskim mieście, świeciło słońce i wiał lekki wietrzyk. Przypuszczać można, że kilkanaście godzin spędzonych w stolicy regionu Wenecji Euganejskiej, to zbyt mało, aby poczuć jej klimat. Wydaje mi się jednak, że to błędne myślenie, ponieważ ja zakochałam się w tym mieście już podczas przejazdu Mostem Wolności (Ponte della Libertà). Łączy on stały ląd (Mestre) z najbardziej znaną częścią Wenecji. Dlaczego właśnie w tym momencie zapałałam uczuciem? Było już ciemno (około godziny 21:30 dojechałam na miejsce docelowe – Venezia Tronchetto <klik_mapa> ), a autokar wjechał na ponad trzykilometrowy most. Z prawej strony widziałam Lagunę Wenecką, a na wprost mnie (siedziałam na pierwszym siedzeniu) rozpościerała się oświetlona tajemniczo wyspa. Poczułam, że to idealne miejsce dla mnie, które woła mnie do siebie na dłużej niż tylko jeden dzień. Niestety bilet powrotny miałam już zarezerwowany, więc pozostało mi jedynie liczyć na szybki …