KSIĄŻKOWA PODRÓŻ

POCZTÓWKOWA PODRÓŻ

PODRÓŻ PRZEZ EUROPĘ

NAJNOWSZE POSTY

Było, minęło. Wrzesień 2017

2.10.17
•
#BLOG I INNE TAKIE
Jestem gotowa. Możesz skopać mi tyłek. Zasłużyłam sobie na to. We wrześniu opublikowałam bowiem JEDEN post. Jeden jedyny. Pokazałam Ci w nim moje trzy ulubione miejsca w Sarajewie i podzieliłam się z Tobą osobistą historią mojego życia. Zrobiło się wówczas nastrojowo a nawet dość poważnie. Jeśli jeszcze nie miałeś okazji przeczytać moich wypocin, to klikaj szybciutko i rób potem, co chcesz. Możesz podać tekst dalej albo zatrzymać go tylko dla siebie.

Tak naprawdę to dawno nie było aż tak źle na blogu! Mogłabym to zwalić na brak stałego dostępu do Internetu, brak weny twórczej, brak czasu. Mogłabym to zwalić na cokolwiek. Prawda jest jednak taka, że po dwudziestym września i po ponad dwutygodniowej przerwie spowodowanej awarią laptopa, po prostu nie miałam ochoty wracać do pisania. W głowie mam pełno pomysłów, ale nie potrafię zrobić z nimi porządku. Pogubiłam się. Może wynika to z tego, że obecnie skupiam się na czymś innym, a co za tym idzie chwilowo zmieniłam priorytety? Naprawdę ciężko mi powiedzieć. Wiem tylko, że wolę to przeczekać niż na siłę dodawać byle jakie posty. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.

Interesujące jest to, że w ostatnim czasie możesz mnie częściej znaleźć na fejsie niż właśnie tutaj. Moja wzmożona aktywność wynika z tego, że łatwiej dzielić mi się z Tobą zwyczajną codziennością, śmiesznymi obrazkami czy cytatem z czytanej aktualnie książki niż tworzyć długie wpisy na bloga i zastanawiać się godzinami, które zdjęcia opublikować. Choć zasięgi mnie momentami przerażają to widzę, że codzienne pisanie ma sens. We wrześniu przybyło sporo nowych obserwatorów (razem to już 350!). Mam również grono osób, które stale się udziela, co jest naprawdę miłe i motywujące. Dziękuję ♥
Pozostało mi zatem zachęcić Cię do polubienia mojego profilu, jeśli nadal tego nie zrobiłeś → Kinga On Tour

Jeśli chodzi o Instagrama to pod koniec września stuknęło mi 800 obserwatorów! Tysiąc coraz bliżej, ale te liczby tak szybko się zmieniają, że nie wiem kiedy do niego dobiję. Na pewno będzie to taki próg, który przyprawi mnie o szybsze bicie serca. Ogarnięcie mojego insta to wyższy poziom jazdy i choć z dnia na dzień coraz bardziej dojrzewam do decyzji, aby jakoś go uporządkować, to jednocześnie wciąż z nią zwlekam. Czas pokaże jak to będzie.  Dam Ci znać, jeśli coś się w tej kwestii zmieni.

Zapomniałabym! Wrzesień to również... trzy lata mojego blogowania. Trzy lata. To ogrom czasu, pracy, energii, poświęcenia, zaangażowania, złości, rozczarowań, radości i w ogóle wszystkiego co tylko możliwe. Jak przypomnę sobie swoje początki to widzę różnicę. Wiem, że teraz zaczęłabym inaczej, bo mam już wiedzę której nie miałam tego wrześniowego dnia na praktykach, na których postanowiłam rozpocząć przygodę z blogiem. Dziękuję Tobie, Tobie i Tobie za to, że jesteście. Dziękuję sobie, że wytrwałam.

#SAMOŻYCIE
Wrzesień okazał się miesiącem, w którym moje serce biło znacznie szybciej niż w poprzednich miesiącach. Było to spowodowane moim dłuższym pobytem w Polsce. W końcu miałam więcej czasu i okazji, aby porozmawiać z bliskimi mi osobami, poczytać książki w rodzinnym domu, napić się gorącej herbaty prosto z filiżanki a nie z kubka, zjeść czekoladowe mleczko w tubce (chyba nigdy z tego nie wyrosnę) czy pobawić się z małymi kotami.

Wrzesień to ogromna radość z zakończenia wizyt u dentystki i ponowne posiadanie zęba. To pożegnanie ze starym laptopem, odzyskanie wszystkich zdjęć i dokumentów a także przyzwyczajanie się do nowych sprzętów. W końcu odebrałam od kuzynki wygrany w konkursie aparat FinePix XP120, więc obecnie przeprowadzam liczne testy. Szczerze mówiąc, widzę różnicę, ale o tym pewnie jeszcze kiedyś napiszę. Na tę chwilę wykonałam nim zbyt mało różnych zdjęć, aby wyrazić jakąkolwiek opinię.
W ubiegłym miesiącu bawiłam się na dwóch weselach. Drugiego oraz szesnastego września. Pierwsze odbyło się w okolicy mojego rodzinnego miasta, drugie pod Łodzią. Obie imprezy były na swój sposób wyjątkowe. Z jednej strony mój przyjaciel z czasów szkoły średniej, którego znam już dobre dziesięć lat a z drugiej łódzcy znajomi, z którymi miałam okazję być już i w Gdańsku, i na Helu, i na niejednej szalonej domówce. Długo by zresztą opowiadać! W tym miejscu chciałabym raz jeszcze podziękować moim weselnym partnerom T. i M., bo bez nich te noce nie byłyby na pewno takie same ♥

Swoją drogą, czy mieliście kiedyś na tyle szalony dzień, że sami nie mogliście uwierzyć we wszystkie wydarzenia, jakie miały wówczas miejsce? Ja tak. Szesnasty września przebił wszystkie inne. Najpierw moja osoba towarzysząca napisała, że prawdopodobnie zaspała, potem potrąciłby mnie samochód na pasach, następnie kosmetyczka odwołała umówioną wcześniej wizytę, a później... M. zadzwonił i oznajmił, że zostawił garnitur w pociągu. Co to był za dzień! Po raz pierwszy w życiu, na ślubie w kościele łza pociekła mi ze śmiechu a nie ze wzruszenia ;)

Co jeszcze się działo w ostatnim czasie? W łódzkim hostelu poznałam dwóch Hiszpanów, dziewczyny z Bułgarii i Ukrainy, chłopaka z Turcji i zabawnego Jerzego. Hostelowy pokój był tak wąski jak to niektóre hostelowe pokoje, ale atmosfera wymiany językowej była nie do pobicia. O tym wydarzeniu napisałam dokładnie tak:

„Wystarczy przypadkiem założyć koszulkę: „Learn Polish. It's easy” z takimi wyrazami jak: gżegżółka, mitrężyć, dżdżysty, źdźbło, itp. a śmiechu będzie aż za dużo. Podobnie działa to w drugą stronę. Tureckie slówka łatwe nie są, z Hiszpanem dogadasz się nawet po polsku a jak powiesz „mierda” to nagle wszyscy rzucają odpowiedniki tego słowa w innych językach. Jak tu nie śmieszkować. No jak?”

Będąc w Łodzi, nie mogłam odmówić sobie spróbowania czegoś nowego. Padło na pączka z wiśnią i twarogiem, zakupionego w Pąki z Mąki (ul. Piotrkowska 7). Powiem tak. Przypomniało mi się dzieciństwo. Smak był naprawdę niezły, choć jak dla mnie pączek był nieco za tłusty. Może to moja wina, bo nie poczekałam aż ostygnie. No cóż, łakomstwo.
Co dalej? Odwiedziłam moją M., dzięki której mam okazję być ciocią Kingą. Zobaczyłam się również z koleżanką, z czasów liceum i doszłam do wniosku, że nie ma to jak rozmowy po latach z J.. Łączy nas więcej niż mogłoby się początkowo wydawać. Wybrałam się także na znany mi już wcześniej Gorzew. To właśnie B., z którym tam byłam, przypomniał mi, co w życiu jest ważne. Świetnie było się również spotkać z B., którego nie widziałam już od dobrych kilku lat. Przerażające, jak czas szybko leci. Przerażające, że nagle ogarnęła mnie taka tęsknota za Łodzią.

W drodze powrotnej do Niemiec spędziłam kilka godzin w Berlinie oraz zahaczyłam o Essen, w Nadrenii Północnej-Westfalii. Wiesz że po raz pierwszy korzystałam z niemieckich pociągów? #wstyd i #hańba Byłam też na festynie w Heiden. Używane rzeczy leżały obok zakurzonych książek, w powietrzu unosił się zapach frytek i końskiego łajna, a ulicami przejeżdżały traktory i dorożki. Żyć, nie umierać. Relaks pełną parą.
#LITERATURA
We wrześniu przeczytałam osiem książek, z czego aż sześć wypożyczyłam z mojej tuliszkowskiej biblioteki. Przyznaję, tęskniłam za wydaniami papierowymi i choć mam na półce sporo nieprzeczytanych pozycji, to jakoś po nie nie sięgam. Sama nie wiem dlaczego. Może to nie ten czas i nie to miejsce?

„Nerve” Jeanne Ryan
„Bestiariusz słowiański. Rzecz o skrzatach, wodnikach i rusałkach”
„Wielka księga inspiracji”
„Niebezpieczne kłamstwa”
„Charlie i fabryka czekolady”
„Grunt pod nogami”
„Ósmy cud świata”
„Pięć sposobów na upadek”

Nie będę się pogrążać, ale doskonale wiem, że całkowicie zawaliłam książkowe tematy na blogu. Przeczytałam w tym roku prawie 80 pozycji a opowiedziałam Ci zaledwie o trzydziestu. Brawo Kinga, brawo! Doskonała robota, naprawdę.

#MUZYKA
We wrześniu rozpoczęła się jesień, więc nadszedł czas nie tylko na zapalane wieczorem dyniowe świecie, ale i na słuchanie nastrojowych piosenek. Spokojne utwory, z romantycznym i życiowym przesłaniem to zdecydowanie coś, co polubiłam w ostatnim okresie. Czas zwolnić. Czas się wyciszyć i zmienić coś w swoim życiu. Już nawet rozpoczęłam katowanie się muzyką, dlatego podzielę się z Tobą swoimi trzema ulubieńcami z ubiegłego miesiąca. Kodaline będzie mi towarzyszyć aż do grudnia a Pink oraz James Arthur to dla mnie ostatnie powiewy lata.

 *********************

 

JAK TAM TWÓJ WRZESIEŃ, KOCIE?

READ MORE

Co zobaczyć w Sarajewie? Moje ulubione miejsca.

26.9.17
•
Co zobaczyć w Sarajewie?

Kiedy pomyślę o Sarajewie, od razu mam przed oczami moje trzy ulubione miejsca, zlokalizowane w tym mieście. Widzę w nich siebie, czerwoną jak burak, czującą powiew wiatru we włosach i gęsią skórkę wynikającą z odkrywania dotąd nieznanej przestrzeni. Na twarzy mam szczery uśmiech od ucha do ucha, policzki są zaróżowione a serce... serce bije jakoś szybciej niż powinno. Przyznaję, uległam emocjom i pokochałam to miasto od pierwszego wejrzenia. Wyjeżdżając z Niemiec, nie sądziłam, że odnajdę w nim siebie,  że odnajdę kilka miejsc, do których codziennie będę chciała potem wracać. Miejsca te wywarły na mnie tak duże wrażenie, że stały się oazami mojego wewnętrznego spokoju w tej bałkańskiej stolicy. Zdradzę Ci zatem mały sekret i powiem, co według mnie warto zobaczyć w Sarajewie.


Każdy, kto zna mnie choć trochę, wie że od czasu do czasu uwielbiam błąkać się bez celu po dużych blokowiskach, zaglądać nieznanym ludziom w okna i spoglądać na to, co trzymają na balkonach. Zazwyczaj wyznaję zasadę: oglądam z zewnątrz, do klatki nie wchodzę. Tak jest bezpieczniej i swobodniej. Zawsze marzyła mi się też randka na dachu wieżowca, ale to w sumie inna bajka, o której nie będę dzisiaj wspominała.

Nie byłabym zatem sobą, gdybym po ukończeniu takiej a nie innej specjalizacji na studiach, swoich pierwszych kroków nie skierowała właśnie na jedno z bardziej niezwykłych (przynajmniej dla mnie) osiedli mieszkaniowych. Na pierwszy rzut oka to niby nic nadzwyczajnego. Osiedle jak osiedle. Kiedy jednak przyjrzysz się bliżej, dostrzeżesz charakterystyczny zlepek budynków połączonych ze sobą dość dziwnymi kombinacjami. To trochę jak takie pudełka od zapałek ułożone pod sobą w niezbyt prostej linii i przykryte gdzieniegdzie zielenią. Raz drzwi prowadzą na balkon a raz prosto na beton położony dobrych kilka metrów niżej. Ciglane to takie blokowisko w wersji hard. Ogromne, aczkolwiek zaniedbane. Turyści raczej się tam nie zapuszczają. Chyba, że po prostu lubią takie klimaty.

Ciekawym rozwiązaniem na tym osiedlu jest niepozorna Kosi Lift, dowożąca ludzi w wyżej położone partie budynków. Równolegle do windy biegną schody, które w przeciwieństwie do niej są darmową opcją. Przejazd wagonikiem przypominającym zamierzchłe czasy (ten system działa już od 1990 roku), niewiele kosztuje i zajmuje około dwóch minut. Przyjemność połączona z nutką adrenaliny. Polecam!

Za co tak naprawdę polubiłam Ciglane? Za klimat sarajewskiego blokowiska wyjętego jakby z innej epoki. Za roztaczającą się z windy panoramę miasta. Za małe knajpki skryte w bocznych uliczkach. Za dobre mięsne burki jedzone na betonowym murku. Za pobudzający zmysły zapach kawy. Za sympatycznego pana pracującego w wagoniku. Za intrygujących mieszkańców chodzących swoimi ścieżkami. Za koty skradające się po balkonie na czwartym piętrze, przyprawiające mnie o szybsze bicie serca.

ŽUTA TABIJA
Ojj ojj ojj! Co to jest za lokalizacja! Miejsce niezwykle klimatyczne, które po prostu musisz zobaczyć będąc w Sarajewie. MUSISZ. Co prawda, na przykład Coca-Cola kosztuje tam 3,50 KM (w innych lokalach jest tańsza nawet o 1-1,50 KM), ale widoki zdecydowanie są warte takiej ceny. Z tego co zauważyłam możesz swobodnie wejść na ten teren i nie kupić nic. Wybór pozostawiam Tobie. Powiem Ci tylko, że jeden z barmanów był bardzo skory do rozmowy. Może to Cię zachęci. O zimnym piwku zapomnij, bo alkoholu w tamtejszym barze nie kupisz.

Widoki z Żółtej Twierdzy są BA-JE-CZNE. Zarówno w dzień, jak i w nocy. Aż chciałoby się tam spędzać każdy letni wieczór, słuchać muzyki lecącej z głośników i podziwiać światełka rozwieszone na drzewach. Aż chciałoby się spotykać tam ze znajomymi i wspólnie śmiać się z dnia pełnego wrażeń. Uprzedzę Cię, na pewno spotkasz tam mnóstwo zakochanych par. Jedni będą ciepło opatuleni kocem a inni będą w eleganckich, wieczorowych strojach. Jak dla mnie jest tam zbyt głośno, aby spędzić miłe chwile we dwoje, ale może kiedyś zmienię zdanie na ten temat. Co mnie będzie kojarzyło się z tym miejscem? Uwaga, odpowiedź jest niecodzienna. Bolesław Leśmian i wiersz Z dłońmi tak splecionymi.... Nie pytaj dlaczego. Ja już tak mam, że czasem lubię poczytać poezję w niecodziennych warunkach.
 

BIJELA TABIJA
Perełka nad perełkami. Moja sarajewska twierdza. To nic innego jak miejsce ucieczki od całego otaczającego mnie świata. Miejsce, w którym niejako emocje wzięły górę nad rozsądkiem. Miejsce, w którym w końcu coś ruszyło do przodu.

Przyznam Ci się do czegoś osobistego. Zazwyczaj, widząc dane miasto po raz pierwszy, ogromnie się cieszę. Mało jest takich lokalizacji, na widok których zrobiło mi się po prostu smutno, nostalgicznie czy jakkolwiek by tego nie nazwać. Chodzi mi o to, że Biała Twierdza to jedno z tych niewielu miejsc w Europie, w których pomyślałam: 

Cholera, o wiele lepiej byłoby je oglądać z kimś a nie samej.

Ostatnie promienie słońca oświetlały całe miasto, nadając mu złocisty kolor i wydobywając głębię czerwonych dachów oraz zieleni okalającej pobliskie wzgórza. Kiedy słońce chowało się za górami, niebo zmieniało swoją barwę i robiło się ciepło na duszy. Właśnie wtedy, w jeden letni wieczór postanowiłam nareszcie pójść dalej.
Jadąc do Sarajewa nie spodziewałam się, że tak naprawdę ta podróż okaże się dla mnie przełomowa. To właśnie tam, w moim ulubionym miejscu w tym mieście, doszłam do wniosku, że nie warto wciąż patrzeć wstecz. Nie mogę przecież dłużej rozpamiętywać tego, co było i co już dawno się zakończyło. Pora wziąć się w garść, spiąć tyłek i ruszyć do przodu. Ciężko mi o tym pisać, ale Sarajewo widziane przez łzy również wygląda niesamowicie. To tam, na kamiennym murku Białej Twierdzy, uzmysłowiłam sobie, że kiedyś wrócę do tego miasta. Być może nie będę wówczas sama, bo nareszcie jestem gotowa na lepsze jutro. 

Przez te kilka dni odniosłam wrażenie, że Sarajewo sprzyja romantycznym uniesieniom i że musiałam tam pojechać, aby odkryć coś więcej niż to, co zazwyczaj odkrywałam w danych miejscach. Musiałam odkryć siebie. Wtedy nie wiedziałam, że dwa miesiące później, po prawie trzech latach zawieszenia, otwarcie powiem najbliższym znajomym: 

Jestem gotowa na nowe uczucie.

Czas pokaże jak to będzie a Sarajewo polecam nie tylko na złamane serce.
 
READ MORE

Chwytaj chwile

24.8.17
•
Jest letni wieczór. Siedzę po turecku na betonowym, rozgrzanym od słońca murku. Obok mnie przebiega szutrowa droga a przede mną rozpościera się widok na miasto. Wykorzystuję ostatnie promienie słoneczne i kieruję ku nim swoją spieczoną twarz. Uśmiecham się, bo jestem świadoma tego, jak niezwykły spektakl zaraz rozpocznie się na niebie. 

Nagle do mojej głowy zakrada się niepewność. Sama nie wiem, czy cieszyć się chwilą i jedynie patrzeć, czy jednak sięgnąć po aparat i uchwycić ten moment na zdjęciu. Moja pamięć może się przecież kiedyś zbuntować i nie pomieścić nowych wspomnień. Co wtedy? Czy nie łatwiej będzie zachować ten zachód słońca w postaci pliku .jpg? 

Żyje się raz. Naciskam przycisk. 

Potem odkładam aparat i jak urzeczona wpatruję się w powoli zakradającą się noc. 
Pewnie już wiesz, że mój laptop uległ awarii. Nie mam pojęcia czy odzyskam pliki, które są na nim zapisane. Pliki, których zgromadzenie zajęło mi około czterech - pięciu lat. Są tam zdjęcia oraz filmiki z wyjazdów, uroczystości rodzinnych, spotkań ze znajomymi i nieznajomymi. Moje Camino del Norte, wesele najbliższej koleżanki ze studiów, małe holenderskie miejscowości, wizyty u chrześniaczki. To ogromny kawał mojej historii, moich ulubionych momentów. Co będzie jeśli nie uda się przywrócić ich do życia? Czy będę w stanie zapamiętać te wszystkie momenty w swojej głowie? 

Szkoda mi tych wszystkich zdjęć. Są tam również takie, z których jestem na swój sposób dumna. Byłoby mi cholernie przykro, gdybym je utraciła. Czułabym się bowiem tak, jakbym traciła część swojej pracy, swojej duszy. Stracę ludzi, z którymi połączyła mnie historia. Stracę miejsca, do których zaprowadził mnie los. Stracę chwile, które już się nie powtórzą. 

To dla mnie ogromna nauczka. Chciałabym, abyś Ty w tym momencie zrobił porządek na swoim laptopie i potraktował go jak świątynię pamięci. Skopiuj swoje uchwycone chwile na płytę, przenośny dysk lub w inne miejsce. Ucz się na moich błędach. 

źródło zdjęć: Unsplash
READ MORE

Sarajewo - co, gdzie, kiedy i jak? Informacje praktyczne.

4.8.17
•
Sarajewo - co, gdzie, kiedy i jak? Informacje praktyczne.

Bądź ze mną szczery. Z czym tak naprawdę kojarzy Ci się Sarajewo? Z tym, że jest ono stolicą Bośni i Hercegowiny? Z tym, że całkiem niedawno zakończyła się tam wojna? Z tym, że nadal jest tam (podobno) bardzo niebezpiecznie i brudno? Mam cichą nadzieję, że Twoje myśli są jednak bardziej pozytywne i zdajesz sobie sprawę z tego, że to miasto ma w sobie potencjał. W kilku postach spróbuję Cię o tym przekonać, przekazując Ci wszystkie informacje praktyczne, jakie udało mi się zgromadzić. Odpowiem między innymi na pytania: Co z tym islamem?, Gdzie najbardziej widać przeszłość Sarajewa? oraz: Kiedy lepiej tam nie jechać? Na koniec udzielę Ci odpowiedzi na najważniejsze pytanie: Jak zakochać się w tym mieście? W razie jakichkolwiek innych pytań oczywiście służę pomocą, więc nie bój się do mnie napisać.

READ MORE
Czytaj dalej

Analiza ankiety dla Czytelników

31.7.17
•
Analiza ankiety dla Czytelników

Cześć Kocie! Z tej strony nowa ja. No dobra, to słaby żart. Tak naprawdę to stara ja, ale nowe wydanie bloga Kinga On Tour. Zdecydowałam się na odświeżenie mojego miejsca w sieci i mam nadzieję, że nie będę tego po czasie żałowała. Tak naprawdę wszystko zaczęło się od opublikowania ankiety dla Czytelników. Wiesz, że pomimo liczby wyświetleń i polubień na fejsie, wypełniło ją... trzydzieści osób. Jak myślisz to dużo czy jednak mało? Na to pytanie możesz odpowiedzieć sobie sam. Przyznaję, od zawsze wiedziałam, że liczby to tylko liczby, dlatego nie spodziewałam się zbyt oszałamiających wyników końcowych. Owszem, ostatecznie nie urywają one czterech liter, ale świetnie pokazują jak podobnych ludzi wokół siebie zgromadziłam. Patrząc na uzyskane rezultaty, wiem jedno. Ta ankieta przyniesie korzyści i dla mnie jako twórczyni, i dla Ciebie jako Czytelnika. Wiesz, że respondenci byli zgodni co do pewnych kwestii? Ba! Nawet ja się z nimi zgadzam. Zresztą za chwilę sam zobaczysz, ponieważ w ramach podziękowań za poświęcony czas, chciałabym podzielić się z Tobą analizą tego, czego się dowiedziałam. Wiem, że wyniki odnoszą się do stosunkowo niewielkiej grupy, ale mam nadzieję, że nie będziesz miał mi za złe, jeśli je trochę uogólnię. Widzę bowiem pewne związki i zależności, a co za tym idzie domyślam się, że mogą one dotyczyć zarówno Ciebie jak i innych osób. No cóż, cała prawda zaraz wyjdzie na jaw! 

Analiza ankiety dla Czytelników

KTO DOMINUJE, CZYLI PŁEĆ KOCICH CZYTELNIKÓW

Analiza ankiety dla Czytelników
Co tu dużo mówić. Babki po prostu rządzą. R Z Ą D Z Ą. Wiem, może mieć na to wpływ fakt, że to one chętniej wypełniają ankiety. Może mieć na to również wpływ, że w blogosferze dominują kobiece blogi. W życiu prywatnym mam więcej kolegów niż koleżanek, natomiast na blogu sytuacja przedstawia się zupełnie odwrotnie. Już dawno zauważyłam, że w moich social mediach przeważa płeć piękna. Przykładowo, na Facebooku jest to 65% do 35% a na Instagramie 60% do 40%. Kobiety górą! Mężczyzn jednak również zapraszam do obserwowania i śledzenia bloga. Podobno „w kupie raźniej”.

MŁODZI I PIĘKNI, CZYLI WIEK RESPONDENTÓW


Analiza ankiety dla Czytelników
 Wiesz, że większość osób znajduje się mniej więcej w moim przedziale wiekowym? Ogromnie cieszę się, że zgromadziłam wokół siebie tak wielu młodych duchem i ciałem. Możemy się bowiem razem zestarzeć. Możemy się inspirować, czerpać ze swojej wiedzy i wymieniać się doświadczeniami.
Pamiętam, że na początku blogowania, większość Czytelników była ode mnie młodsza. Kiedy poszerzyłam tematykę bloga, poszerzyło się grono jego odbiorców. Świetnie, że teraz zaglądają tu również osoby po czterdziestce! Wygląda na to, że każdy znajdzie na Kinga On Tour coś dla siebie. Oby tak dalej! To dla mnie spory motywator.

CZY INNI BLOGERZY ZAGLĄDAJĄ NA KINGA ON TOUR?


Połowa respondentów ma swoje własne miejsce w sieci. Chciałabym pięknie podziękować każdej osobie, która odważyła się podzielić ze mną adresem swojej strony sprawiając, że tym samym ankieta przestała być w pewnym stopniu anonimowa. Wszystkie wymienione blogi znam, co sprawia mi jeszcze większą radość. Wygląda na to, że sama odwiedzam blogerów, którzy wpadają również do mnie. Przyznaję, nie sądziłam, że aż 50% okaże się osobami z zewnątrz. Zawsze odnosiłam bowiem wrażenie, że to ludzie z blogosfery dominują pośród moich Czytelników. Wygląda na to, że mogłam się mylić. Raduje mnie to niezmiernie. Przybywajcie, przybywajcie i czytajcie! 


ŹRÓDŁO ISTNIENIA, CZYLI SKĄD RESPONDENCI DOWIEDZIELI SIĘ O BLOGU


Właśnie w tym miejscu widać, że warto nawiązywać blogowe znajomości, bowiem 42% osób dowiedziało się o tym blogu z innego bloga. Żałuję, że nie zapytałam z jakiego konkretnie, choć przypuszczam, że większości ciężko byłoby odpowiedzieć na to pytanie. Sama miałabym z nim duży problem, bo moja pamięć jest raczej kiepska. Poza tym 19% respondentów niestety nie pamiętało, w jaki sposób do mnie dotarło a aż 15 % zna mnie osobiście. Widzę, że nieco mniejszą siłę przebicia ma Facebook (12%) a także wyszukiwarka Google (8%) oraz Instagram (4%). Chyba najwyższy czas to zmienić!


PEWNIE ZAPYTASZ: JAK WYTRZYMAĆ Z KINGĄ?


Prawie 63 % respondentów zagląda na bloga od 1-3 lat. Z tego aż 23 % towarzyszy mi od samego początku, czyli jeszcze od czasów pocztówkowej Kingway007. O D  S A M E G O  P O C Z Ą T K U. Naprawdę podziwiam, podziwiam, podziwiam, po skokroć podziwiam i jednocześnie ogromnie dziękuję za to, że zostaliście ze mną pomimo zmiany tematyki bloga. Dziękuję! 
Prawie 1/4 osób jest ze mną natomiast od kilku miesięcy a 15 % dopiero od niedawna. Serdecznie witam więc wszystkich nowo przybyłych! Mam nadzieję, że rozgościcie się w mych skromnych progach i zostaniecie ze mną na dłużej. 


CIEKAWOSTKI, CZYLI KIEDY, JAK I DLACZEGO?


Analiza ankiety dla Czytelników
Prawie 40% osób nie potrafi powiedzieć o jakiej porze dnia najczęściej zagląda na bloga. Oczywiście rozumiem, że wynika to pewnie z zakresu codziennych obowiązków i rytmu pracy. Od pewnego czasu wiedziałam jednak, że wieczorem cieszy się on dość dużym powodzeniem (23%). Wyniki ankiety tylko to potwierdziły. 
Pozostali respondenci to ranne ptaszki (15%) lub typowe nocne marki (12%). Najmniej Czytelników przegląda bloga w środku dnia (12%). Teraz już wiem, że najlepiej publikować nowe posty wieczorami. 






Co ciekawe, blisko 60% osób wchodzi na Kinga On Tour jedynie, gdy wyświetli się informacja o publikacji nowego posta. Ta liczba dała mi do myślenia. Wygląda na to, że muszę nieco bardziej skupić się na promocji bloga. Najwięcej respondentów obserwuje mnie na F A C E B O O K U oraz I N S T A G R A M I E, więc to tam powinny zawsze pojawiać się odnośniki do najnowszych wpisów. Szkoda, że tak niewiele osób śledzi moje poczynania na G O O D R E A D S , L U B I M Y  C Z Y T A Ć  czy P I N T E R E S T. Dwa pierwsze to typowo książkowe konta, natomiast trzecie to istny kociokwik. Tam możesz znaleźć naprawdę wszystko. Zaczynając od jedzenia na widok którego cieknie mi ślinka, kończąc na wymarzonych domkach z wielkimi oknami i propozycjami podróżniczych tatuaży. 
Wracając jednak do profili społecznościowych. Zdecydowana większość osób nie miała co do ich prowadzenia żadnych uwag. Część wspominała, że „jest fajnie” a część prosiła o więcej instagramowych zdjęć oraz więcej urywków z osobistego życia na fejsie.  Pomyślę nad tym.


Zaskakujące jest to, że 19% Czytelników czyta K A Ż D Y opublikowany przeze mnie wpis. Osobiście bardzo podziwiam, ponieważ rzadko jestem w stanie ogarnąć swoje ulubione miejsca w sieci i zaglądać tam regularnie. Często zdarza się tak, że dopiero po dłuższym czasie czytam te wszystkie zaległe artykuły. O skomentowaniu ich nawet nie wspomnę. 
50% respondentów czyta prawie każdy opublikowany wpis a 23% jedynie te, których tematyka ich interesuje. Pozostałe 8% trafia na bloga podczas poszukiwania konkretnych informacji. Moje serce się raduje kiedy widzi, że 12 % respondentów miało możliwość skorzystania z informacji znalezionych na moim blogu. Mało tego, okazały się one bardzo pomocne! 

Analiza ankiety dla Czytelników

CO Z TYMI POSTAMI?


Nawet nie wiesz, jak bardzo ulżyło mi, że tylko jedna osoba chciałaby, abym codziennie publikowała jeden nowy wpis. Gdzieś w podświadomości wiem bowiem, że nie dałabym rady sprostać temu wyzwaniu. Cieszę się zatem, że ponad połowie osób odpowiada publikacja do czterech postów tygodniowo. Taki tryb pasuje również mnie samej, choć w ostatnim czasie niestety tego nie widać. Lato nie sprzyja mojej wenie twórczej a mnie ogarnia błogie lenistwo. 
Przyznaję, nieco zdziwił mnie fakt, że dla prawie 43 % nie liczy się ilość a jakość postów. To naprawdę zadziwiające w dzisiejszym świecie! 

Jeśli chodzi o ocenę długości publikowanych przeze mnie artykułów to 85% osób nie ma żadnych zastrzeżeń. Blisko 11% uważa, że posty są zazwyczaj za długie a 4%, że za krótkie. Wiem, ciężko dogodzić jest każdemu i wcale nie dziwi mnie, że 50% respondentów chciałaby, aby posty były różnorodne. Prawie 30% osób najbardziej odpowiada forma: dużo tekstu, dużo zdjęć a 20% osób mało tekstu, dużo zdjęć. Pozostaje mi zatem przeplatać różne formy i długości postów, tak aby na blogu nie wiało nudą i aby zbytnio nie męczyć kocich czytaczy. Swoją drogą jestem ogromnie ciekawa, ile osób przeczyta cały dzisiejszy post...


CO Z TYMI KOMENTARZAMI?


Z tymi komentarzami na blogu to tak naprawdę różnie bywa. Jasne, widzę stałe grono odbiorców, którym ogromnie dziękuję. Niektóre osoby komentują na fejsie, za co też jestem im wdzięczna. Wiem, że część osób jedynie czyta moje posty a nie pozostawia po sobie żadnego śladu w formie pisemnej. To nie jest złe, aczkolwiek każdy komentarz niezwykle mnie motywuje do dalszej pracy i sprawia mi przyjemność. 

Myślę, że ankieta wyjaśniła mi pewną zagadkową kwestię. Kilkoro respondentów szczerze wyznało, że komentuje jedynie te posty, których tematyka nie jest im obca. Aż 42% osób przyznało, że wszystko zależy właśnie od tematu podejmowanego przeze mnie w danym artykule. No i proszę, tajemnicza zagadka wyjaśniona. Już wiem, dlaczego pod pocztówkowymi postami mogę znaleźć tak niewiele komentarzy. Dopiero teraz to do mnie dotarło.
Zaledwie 27% lubi komentować mojego bloga, a 4% robi to jedynie gdy ja skomentuję post na ich blogu. To dopiero interesujące, prawda? Kolejne 8% nie komentuje tworzonych przeze mnie treści a aż 15% rzadko komentuje na jakimkolwiek innym blogu. Mówiąc szczerze to wszystko powinno dać do myślenia nie tylko mnie, ale i innym twórcom.  


CO Z TYM BLOGIEM, CZYLI JAK RESPONDENCI OCENIAJĄ JEGO WYGLĄD


Najlepiej wypadła jakość publikowanych zdjęć. Aż 96% osób oceniło ją bardzo dobrze lub dobrze. Podobnie było z przejrzystością samych postów (czyli czcionką/układem zdjęć, itp.). Blisko 95% oceniło ją dobrze lub bardzo dobrze. W tych dwóch przypadkach żaden respondent nie uznał, że są one bardzo złe lub złe. Była to dla mnie pozytywna wiadomość. 

Nieco gorzej wypadł już sam szablon. Jego kolor, czytelność i układ treści przypadły do gustu 77% osób.  Pozostałym 23% średnio się on spodobał.

O wiele gorzej poszło już układem menu. Aż 15% osób stwierdziło, że menu źle funkcjonuje i nie jest łatwo odnaleźć interesujące treści. Tylko 35 % nie miała do niego żadnych zarzutów. To dało mi do myślenia i zmotywowało mnie do jego przebudowy. Mam nadzieję, że obecne menu odniesie większy sukces, a respondenci łatwiej znajdą materiały, których poszukują.


JAK TO WYGLĄDA, CZYLI PROPOZYCJE ZMIAN


Różni są ludzie na świecie, dlatego wcale nie zdziwił mnie zarzut, że na blogu... „brakuje cycków”. Przykro mi, ale nie mam zamiaru publikować ani swoich, ani cudzych. Osoby, które nie miały żadnych uwag do wyglądu bloga rywalizowały z tymi, którzy je mieli. Świetnie, że niektórzy argumentowali swoje opinie. Dowiedziałam się, że na blogu jest „za smutno” a „starsze posty mogą okazać się dla kogoś wartościowe”, więc warto je w jakiś sposób wyodrębnić. Postanowiłam zebrać to wszystko do kupy i po prostu dokonać zmian.  

Mam nadzieję, że w nowym wyglądzie bloga zauważysz zmiany jakie zaszły. Przede wszystkim postawiłam na nowy szablon. W 95% odpowiada on moim obecnym wymaganiom. Przeszkadza mi to, że najnowsze posty są umieszczone tak nisko na stronie oraz że klikając w nazwę etykiety trzeba tak długo przewijać stronę, aby znaleźć posty pod nią ukryte. To chyba kwestia przyzwyczajenia. I dla mnie, i dla Ciebie. Układ postów jest zupełnie inny niż dotychczas. W niektórych przypadkach widać obok fragment tekstu. Górne i dolne menu zawiera konkretne kategorie jakie odnaleźć możesz na blogu. W dolnej części znajdziesz najchętniej czytane teksty, archiwum oraz pozostałe kategorie, które mogą Cię zainteresować. 

Wróciłam do obecności czerwonego i jakoś tak na duszy zrobiło mi się lżej. Ten kolor naprawdę do mnie pasuje. Dodaje mi sił i energii do działania. Aż chce się tworzyć!

Pojawił się koci baner. Widnieje na nim nazwa bloga oraz nasza planeta, na której grasuje lew. Tak, to małe czarne coś to lew. Lew to wielki kot, a KOT to skrót bloga. No i lew to mój znak zodiaku, więc chyba wszystko do siebie pasuje.

Analiza ankiety dla Czytelników
Duży slider zniknął, wyszukiwarka oraz część archiwalnych postów jest lepiej widoczna. Klikając na daną fotografię możesz ją nieco powiększyć i oglądać w formie galerii zdjęć. 

Na proponowane angielskie menu się nie zdecydowałam. System komentarzy również pozostał ten sam, choć podobno istnieje możliwość komentowania postów przez fejsa. Przyznam, że nie wiem jak to będzie funkcjonowało w praktyce. Ta kwestia pozostaje do sprawdzenia.

Od jakiegoś czasu zastanawiałam się czy ruszyć z newsletterem dla Czytelników bloga. Zawierałby on niepublikowane nigdzie treści, informacje o nowych postach i dodatkowe materiały do wykorzystania. To pytanie zadałam w ankiecie z czystej ciekawości, aby porównać swoje zdanie ze zdaniem obserwujących mnie osób. Widzę jednak, że niezdecydowanie rządzi! 50% respondentów uważa bowiem, że zdecydowanie/raczej powinnam coś takiego stworzyć, a 50% albo odrzuca taką opcję, albo twierdzi, że jest to po prostu niepotrzebne. Przemyślałam i jeszcze się wstrzymam.


POSTY O KTÓRYCH PAMIĘTAJĄ RESPONDENCI  ♥


Jejku! Jakie to miłe, że tyle osób zapamiętało choć jeden wpis na blogu. Zdecydowana większość wspominała o postach dotyczących wędrówki szlakiem Camino del Norte. Zdarzały się jednak sprecyzowane odpowiedzi a w nich nawiązania do poszczególnych tekstów. Oto one:

(Nad)bagaż. Co zabrać na Camino del Norte?
Moje Camino. Ból kontra siła.
Tajemniczy list [przemyślenia]
Moje Camino. Czy udało mi się dotrzeć do głównego celu?
Moje Camino. Pielgrzymi


CO KOTY LUBIĄ NAJBARDZIEJ, CZYLI KATEGORIE KTÓRE PRZYCIĄGAJĄ NAJWIĘCEJ OSÓB


Analiza ankiety dla Czytelników
Respondenci po prostu mnie zawstydzili. Naprawdę nie miałam pojęcia, że aż tak bardzo lubią tę moją codzienność, przemyślenia czy posty podsumowujące dany rok. Kategoria osobiste osiągnęła ten sam wynik co relacje z podróży. Nie ukrywam, że dało mi to do myślenia. Może czas nieco bardziej się otworzyć?
Dużym powodzeniem cieszą się również fotorelacje, wpisy książkowe (tagi/przeczytane/recenzje/itd.), posty praktyczne dotyczące podróży, posty odnośnie emigracji. Najmniejsze uznanie otrzymały kategorie: pocztówki oraz muzyka.



POMYSŁY RESPONDENTÓW, CZYLI CO POWINNO POJAWIĆ SIĘ W NOWYCH POSTACH NA BLOGU


Przede wszystkim... ż y c i e  p r y w a t n e - przyznaję, że ta propozycja rozłożyła mnie na łopatki. Nie spodziewałam się, że tak wiele osób będzie chciało poznać urywki z mojego prywatnego życia. Respondenci wspominali między innymi o postach dotyczących codziennej rutyny, byłych związkach, stosunku do posiadania rodziny, wymarzonym ślubie, moich marzeniach, podejściu do miłości, pielęgnacji ciała i duszy a także moich wakacyjnych (i nie tylko) planach.

P o d r ó ż e - najlepsze jest to, że właśnie w tym miejscu padały propozycje wspólnych wyjazdów  ♥ i późniejszego opisania ich w postaci relacji na blogu (Kasi dziękuję za Pragę, a D. za Camino Portugalskie). Interesująca okazała się również opcja opublikowania dużej fotorelacji. Pomyślę nad tym! Poza tym respondenci czekają na wpisy odnośnie Berlina, Amsterdamu, ciekawych miasteczek, ostatnich podróży, planowanych w tym roku wyjazdów. 

C a m i n o - Czytelników interesuje jak dokładnie wygląda trasa którą przeszłam, czy coś się zmieniło po przejściu tej Drogi, czy nadal mam kontakt z poznanymi ludźmi, czy chciałabym pójść ponownie i jaką trasę tym razem bym wybrała. 

E m i g r a c j a - padały propozycje stworzenia postów odnośnie różnic pomiędzy Polską a Niemcami, niemieckiego jedzenia, tutejszych zwyczajów i dziwnych zachowań. Część osób zaproponowało abym lepiej pokazała Holandię a nie Niemcy.  

Inne propozycje: p o c z t ó w k i , cykl postów dotyczący s t u d i ó w  g e o g r a f i c z n y c h  (czy coś mi dały, czy polecam, jakie miałam zajęcia i wyjazdy terenowe), jakie blogi czytam i jakie konta na Instagramie obserwuję.


OSOBISTE SPOTKANIA


Ajjj, ajjj, ajjj. Większość osób jest na tyle szalona, że chciałaby się ze mną spotkać w prawdziwym życiu. Tak twarzą w twarz a nie tylko przez ekran komputera czy telefonu. Niewielki procent respondentów oświadczył, że już miał taką okazję i należy do grona moich dalszych bądź bliższych znajomych. Część wyznała, że czeka na taką możliwość z niecierpliwością, ponieważ jestem „bardzo ciekawą osobą”, „fascynującą zagadką” oraz „dobrą i interesującą osobą”. Padły nawet propozycje wspólnego wypicia wina i zorganizowania jakiegoś większego spotkania bądź prelekcji. Ciekawe, ciekawe! Ja również chciałabym Cię poznać :)


A NA KONIEC OPINIE KOCICH CZYTELNIKÓW:

„Trochę jest smutny twój blog. Lepszy był pocztówkowy.”

„Na razie zwiedzasz miejsca mało popularne, co nie jest ciekawe. Ludzie i tak tam nie pojadą.”

„Cieszę się, że dzięki blogowaniu trafiam na takie fajne, ciekawe osoby jak Ty. Dzięki, Kingo!”

„Fajna jesteś!”

„Jeden z najlepszych blogów!”

„Moim zdaniem nie musisz nic zmieniać, bo poruszasz świetne tematy, pisząc o książkach, podróżach, muzyce w bardzo ciekawy sposób. I od początku Cię podziwiam za samotne podróżowanie.”

„Pisz i ciesz się życiem!”

„Rób dalej, to co robisz!”

„Rób to, co robisz, bo robisz to dobrze!”

„Jesteś chyba świetną młodą osobą, ale chyba zbyt mało jest Ciebie na tym blogu. Daj się lepiej poznać. Wrzucaj jakieś osobiste zdjęcia albo historie prosto z życia.”

„Więcej Ciebie. Dawaj więcej Ciebie. Uwielbiam Twoje osobiste posty!”

„Nie będę Ci niczego narzucać, bo sama wiesz najlepiej, co chcesz nam przekazać.”

„Niech to dalej będzie takie autentyczne, jak jest teraz”


I co ja mam teraz napisać?! To wszystko przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Dziękuję każdemu, kto wypełnił opublikowaną przeze mnie ankietę. Dziękuję za poświęcony czas, za cierpliwość i za szczerość. Nie spodziewałam się tak wielu pozytywnych opinii i wiadomości. Dziękuję za wszystkie buziaczki, pozdrowienia i propozycje wspólnych wypadów i spotkań. Dziękuję wszystkim razem i każdemu z osobna.  
READ MORE

Najlepszy punkt widokowy w Dortmundzie

11.7.17
•

Nareszcie mogę powiedzieć: odkryłam najlepszy punkt widokowy w Dortmundzie! Nie wierzę w przypadki, więc już Ci wyjaśniam, dlaczego tak się stało. Chodzi o to, że to miasto po raz kolejny miało stanowić dla mnie jedynie węzeł przesiadkowy. Tym razem w drodze do Sarajewa. Postanowiłam jednak zaryzykować i spędzić w nim choć jeden wieczór, a co za tym idzie znaleźć coś interesującego. W niedzielę (drugiego lipca) mój GPS zwariował i dzięki niemu zagubiłam się wśród wąskich, jednokierunkowych uliczek gdzieś w dortmundzkim Innenstadt-Ost. Po chwili opanowałam sytuację i udało mi się znaleźć ulicę, przy której mieszkała moja hostka. Couchsurfing okazał się najlepszą opcją, jaką mogłam wówczas wybrać. 
Najlepszy punkt widokowy w Dortmundzie

 Tamara była naprawdę miła i pomocna, więc spędziłyśmy spokojny, przyjemny wieczór. To dzięki niej miałam okazję po raz pierwszy spróbować ciecierzycy (ale ona była pyszna!) oraz doświadczyć dziwnego wrażenia, podczas czytania swoich tekstów na głos. Kiedy T. dowiedziała się o tym, że posiadam własnego bloga, poprosiła mnie o przeczytanie dwóch tekstów, które sobie cenię. Wybrałam więc najbardziej osobisty tekst, jaki kiedykolwiek napisałam oraz artykuł odnośnie Santiago de Compostela, który w wersji skróconej pojawił się w magazynie "Podróże". Oba okazały się strzałem w dziesiątkę. Miło było usłyszeć: 

"To było naprawdę dobre."
"Czułam to samo."
"Czy chciałabyś wydać swoją książkę?"

To w końcu dzięki Tamarze udało mi się obejrzeć magiczny wschód słońca w Dortmundzie oraz poznać miejsce, do którego już za chwilę Cię zabiorę. To właśnie ono jest bowiem gwiazdą tego wpisu. 

Najlepszy punkt widokowy w Dortmundzie
Najlepszy punkt widokowy w Dortmundzie

Park Westfalski (niem. Westfalenpark) należy do jednych z największych parków miejskich w Europie, a także tych zlokalizowanych w samym Dortmundzie. Ma on około 70 hektarów powierzchni i dzięki temu stanowi świetną alternatywę dla zatłoczonego centrum. Dając mieszkańcom chwilę wytchnienia oraz dość szeroką ofertę kulturalną, stał się niczym innym, jak po prostu znaną atrakcją turystyczną. Może właśnie dlatego wstęp na jego teren jest płatny (bilet wstępu do godziny 18:00 wynosi 3,50 euro). Czekają tam na Ciebie rozłożone leżaki, kolejka wąskotorowa, scena na wodzie i mnóstwo terenów zielonych. Chciałabym jednak przejść do miejsca, które sama miałam okazję najlepiej poznać i które tak mnie zauroczyło.

FLORIANTURM (godziny otwarcia: poniedziałek, wtorek - nieczynne, środa, czwartek, piątek - 14:00 - 18:00, sobota, niedziela, święta - 12:00 - 20:00) to nic innego jak wysoka wieża telewizyjna. Jej nazwa jest ściśle związana z Florianem, który jest patronem (między innymi) ogrodników, którzy są oczywiście bezpośrednio związani z parkiem. Wieża ma około 60 lat, więc nic dziwnego, że została ona kilkukrotnie odnowiona. Jej wysokość wynosi prawie 210 metrów. Na mnie zrobiło to wrażenie, ponieważ... dopiero po fakcie dotarło do mnie, że w sumie to chyba najwyższy obiekt na który wjeżdżałam windą. W żołądku poczułam dziwne ruchy, a uszy zatkały mi się podczas szybkiej zmiany wysokości.

Dodatkowymi ciekawostkami mogą być dwie rzeczy. Po pierwsze, obrotowa restauracja dzięki której każdy kto siedzi ma szansę na obejrzenie okolicy bez wstawania od stolika. Podczas mojej wizyty nie była ona niestety dostępna. Okazało się bowiem, że jest aktualnie remontowana. Po drugie, jeszcze całkiem niedawno istniała możliwość skoczenia na bungee! Tamara miała taką okazję i do tej pory twierdzi, że było naprawdę wysoko. Skoków niestety zaprzestano po tragicznym wypadku w 2003 roku. 

Najlepszy punkt widokowy w Dortmundzie
Najlepszy punkt widokowy w Dortmundzie
Najlepszy punkt widokowy w Dortmundzie
Najlepszy punkt widokowy w Dortmundzie
Najlepszy punkt widokowy w Dortmundzie

Z tarasu widokowego położonego na 140 metrach rozciąga się interesująca panorama miasta i jego okolic. Spoglądając na zachód, dostrzeżesz między innymi położony w sąsiedztwie słynny stadion Borussii Dortmund, salę koncertową wchodzącą w skład kompleksu budynków Westfalenhallen, a także samochody pędzące po pobliskich autostradach. Na wschodzie czeka na Ciebie sztuczne jezioro Phoenix See oraz zamek pochodzący z XII wieku (Burg Hörde). Północ przyciągnie Twój wzrok wyższą zabudową oraz charakterystycznymi budynkami mieszczącymi się w samym centrum miasta. Na południu będziesz w stanie dostrzec na przykład tereny przemysłowe oraz dortmundzkie ZOO. Rozglądaj się uważnie. Może trafisz na coś jeszcze. 

Na platformie widokowej wiatr będzie na pewno rozwiewał Twoje włosy, a oczy będą krążyły po horyzoncie w celu wyłapania czegoś ciekawego. Za 5,50 euro (bilet łączony w skład którego wchodzi wejściówka do samego parku i wjazd windą na wieżę) możesz spędzić tam wyjątkowy czas, zrobić mnóstwo zdjęć i po prostu cieszyć się chwilą. Skusiłabyś się na taką atrakcję czy wysokie wieże obserwacyjne nie są raczej dla Ciebie?
READ MORE
Subskrybuj: Posty ( Atom )
 
Copyright © Kinga On Tour. Designed by OddThemes